εγκώμια

Μες στα στήθια η συμφορά σαν το κύμα πλημμυρά σέρνω το βαρύ μου βήμα σ’ ένα μνήμα…	Σαν μ’αρπάχτηκε η χαρά που εχαιρόμουν μια φορά έτσι σε μιαν ώρα, μες σ’αυτή την χώρα όλ’ άλλαξαν τώρα	Και από τότε που θρηνώ Το ξανθό και γαλανό και ουράνιο φως μου, μετεβλήθη εντός μου και ο ρυθμός του κόσμου.	Μες στα στήθια η συμφορά σαν το κύμα πλημμυρά σέρνω το βαρύ μου βήμα σ’ ένα μνήμα…
Μες στα στήθια η συμφορά

ΤΖΟΥΝΤΥ ΒΕΝΤΟΥΡΑ